Міцкевіч нарадзіўся ўчора,
а сягоньня
калядная Венера нагадала
мне пра нязбытнае каханьне
і паэтаў...
Я, праўда, ні Марыля, ні Марыя...
Я зоркаю была, аднак упала,
як неба Рыма, акурат на сьвята!..
Хаўрусьнікам, дарадцам быў мне Космас,
і ён адзіны вершы нашы правіў...
Не, не каметаю, – шалеючы, табою
ў кірунку шчасьця ўшыркі я акрэсьлю
нябёсы
ды празь іх прайду скразьліва
і апынуся ля цябе, мой мілы, –
ля ног укленчу...
Ты ж усё на рукі
ўзяць прагнеш,
любы мой,
мяне зямною?..
Ня мной спатканы,
ды каханы мною,
малюся я і прагну скрозь табою
адным,
нябёсным і зямным,
і сьветлаю журбою незямною,
і сьветлым сумам незямным!..
Зямныя мы:
на жаль альбо на радасьць?..
Зямныя мы,
як незямныя сны, –
з захмар’я нам на травы
лёгка падаць! –
зямныя мы,
бы кветкі ў час вясны...
I дзякуй Богу,
што зямныя мы,
што не з аблокаў –
з жарсьцяў мы сатканы...
Цудоўна і пакутліва, каханы,
трымцяць у нас
псіхеі-душы – мы!..
І мы ня зрушым?..
Я ня зрушу пэўна,
што хросны Космас
мой,
а ты са мной,
а я з табой
далёка,
як спакой,
далёка,
як і з хросным,
і так блізка,
і ўсё бліжэй...
І зоры нізка-нізка!..
Душа наросхрыст,
тчэ на марах-кроснах
той вобраз,
што й за неба...
даражэй!..
Усё бліжэй, бліжэй,
бліжэй, бліжэй!..
Мы сплецены,
абраныя ўсясьветам...
Дазволь паверыць мне,
што ты абраны!..
Мы зьвечаны,
заручаныя ветам
сваім на зманы...
Дазволь сабе паверыць,
што каханы –
й залучаныя шчырай верай храмы
зьяднаюць нашы крылы й нашы раны,
і на скрыжалях мары
не ўваскрэснуць
і сьмерць ня зьведаюць
яны ўжо аніколі.
Хутчэй сканаюць шчасьцем,
калі шчасьце
калісьці
крыжавала душы болем.
Я змушу жыць заўжды,
бо адчуваю ўглыбкі:
так, залатыя рыбкі –
проста рыбкі,
а я вышэю птушкамі:
лятаю!..
а я глыбею рыбамі:
кахаю!..
25.XII.2003.
|
|
